Tulya’nın Mindfulness (Farkındalık) Hikayesi

Kendimi bildim bileli hep meraklı bir kişiliğim vardı. Çok küçükken bile evde bir şey kaybolsa ‘Tulya yerini biliyordur’ dediklerinde çoğunlukla söylediklerini haksız çıkarmazdım. Bu merak maddeselliğin ötesinde maneviyatımı da yıllar itibari ile aramama neden oldu ancak evdekileri bulmak kadar kolay bir yolculuk olduğunu asla söyleyemem. Yaşadığım bazı deneyimleri kabullenememe, kendini olaylar karşısında doğru ifade edememe sonrası yaşadığım aralıklı anksiyete bozukluğu deneyimini şifalandırmak adına uzun bir kişisel gelişim yolculuğunda buldum kendimi. Yaklaşık 9 yıl süren Psikoterapiler, nefes çalışmaları, meditasyon kampları, nlp seansları, kozmik enerji deneyimleri, grup yapılan terapi eğitimleri sonrası 8 haftalık MBSR (Mindfulness Temelli Stres Azaltma Programı) eğitimi taşların oturmasına büyük bir katkı sağladı. Şunu fark ettim ki denediğim diğer tüm yollarda geçmişimi tamamen değiştirmeye çalışarak geleceğimde bu fiziksel zorlukların hepsinden kendimi arındırmaya çalışmıştım. Mindfulness bakış açısı ise ‘Bu da işe yaramadı, bu da çarpıntılarımı geçirmedi’ düşünce sarmalından kurtulmanın asıl kaynağının aslında beynimdeki bu ‘düşünceler’ olduğunu görmemi sağladı temelinde. Özümün üzerinde yaşadıklarımla beraber kendi dünyamda oluşturduğum korkular neydi ve bu korkularımdan kendimi savunmak için oluşturduğum kalkanlarımın bir bir farkına varmaya başladım.

Nezaketle… Yargılamadan… En önemlisi ise Şefkat ile… Yaşadıklarımı değiştiremeyecektim ama onlara karşı nasıl tepkiler vereceğimi, kendimi acımasızca yargılamadan kendimi değersizleştirmeden, bir yetişkin olarak kendimi nasıl ifade edebileceğim seçeneğine sahip olduğumu görmek nefes almama neden oldu. 15 er dakikalık yaptığım sadece nefese odaklanma meditasyonları başta o kadar zor ve anlamsız gelmişti ki bana size anlatamam. Ama düzenli yaptığım meditasyonlarda şunu anlamıştım; meditasyonda otururken aklıma gelen saçma sapan bir düşünce, yüzümdeki kaşıntı, bel ağrısı hissi, uyuklama modu, ağlama isteği ve/veya aklınıza gelebilecek her türlü engel olarak adlandıracağınız şey gerçek hayatımızı yaşarken de form değiştirerek karşımıza çıkıyor. Yani ne demek istiyorsun dersen önemli bir toplantınız için sunum hazırlarken aklınıza gelen ufak bir endişe dürtüsü ile o sunum hazırlayabileceğinizden daha verimsiz bir hal alabiliyor. Henüz gerçekleşmemiş bir gerçeklikle o sunumu yapıyorsunuz bazen hiç de fark etmeden. Sadece bir endişe dürtüsünün etkisine kapılarak. Oysa sadece bu endişenin bir düşünceden ibaret olduğunu fark edebilirsek o zaman akışta ve her şey olması gerektiği gibi akıyor. İşte bizim yapmamız gereken şey ne oluyorsa olsun farkındalıkla olana izin verip nezaketle alan açmak.